STRAŻ POŻARNA WE WŁADYSŁAWOWIE c.d.

Historia pożarnictwa we Władysławowie

Za początek organizowania obrony przed pożarami na terenie Grossendorf (obecne Władysławowo) przyjmuje się rok 1885 (są to dane z ustawy pruskiej, znajdującej się w Państwowym Archiwum w Gdańsku). Stało się to w wyniku przemian historycznych, a mianowicie po wojnie Prusko - Francuskiej w roku 1871, z której to Prusy wyszły zwycięsko, w wyniku czego ta część ziem, która znalazła się pod ich panowaniem objęta została ustawą, na podstawie której każda zwarta wieś obowiązkowo musiała założyć organizację Ochrony Przed Pożarami.

Do gaszenia pożaru zobowiązani zostali wszyscy mężczyźni w wieku od 18 do 60 lat oraz wszystkie dostępne zaprzęgi konne do wożenia wody w beczkach. Nie stawienie się do gaszenia pożaru było karane. Pieczę nad tym obowiązkiem sprawował sołtys, który posiadał spis wszystkich, których obejmował ten obowiązek. Zwolnieni od obowiązku gaszenia pożaru byli: ksiądz, nauczyciel i właściciel karczmy. Ponadto wprowadzono obowiązek nocnego stróżowania. Narzędzie alarmowe stanowiła tzw. ,,knara", którą to stróż nocny obowiązkowo przy sobie nosił. Drugim przyrządem był gwizdek, którym dawał co godzinę znać, że czuwa.

22 marca 1935 roku w miejsce Ochrony Przeciwpożarowej powołano do życia Ochotniczą Straż Pożarną. W dniu założenia nowo powołana jednostka liczył 13 osób. W szybkim czasie rozrosła się do 25 członków. Sprzęt nie przedstawiał się początkowo zbyt imponująco. Posiadano bowiem sikawkę ręczną (o poj. ok. 5 l) z 1896 roku oraz pewną liczbę beczek, wiader, hełmów i węży. Dopiero w 1939 roku otrzymano pierwszą motopompę marki Silesia o wydajności 600 l/min.

W latach okupacji straż pożarna była administrowana przez Niemców. Po wyzwoleniu tacy działacze jak: J. Kortas, J. Ceynowa, A. Patok i in., musieli organizować straż pożarną od nowa. Niemcy uchodząc zabrali lub zniszczyli wszystko co mogło służyć obronie przeciwpożarowej. Dość szybko, bo jeszcze w 1945 roku udało się jednak zakupić motopompę marki Leopolita. Inny sprzęt wyszukano na Półwyspie Helskim, wśród tego co pozostawiły wojska niemieckie; jednak cały czas brakowało samochodu. Dopiero ze składek mieszkańców zakupiono ciężarówkę typu Ford.

W 1952 r. zakupiono drugi samochód, tym razem pożarniczy, nabyty od Zawodowej Straży Pożarnej w Gdyni. W 1955 r. otrzymano z przydziału wóz gaśniczy typu Star. W 1969 r. powołano nowy zarząd OSP, a w rok po ich wyborze przystąpiono w czynie społecznym do budowy nowej remizy. Pomogli w tym mieszkańcy oraz miejscowe zakłady pracy, także zainteresowane stroną obrony przed pożarami. Budowę remizy zakończono w 1973 r., zaś rok później otrzymano nowoczesny wóz bojowy z pełnym wyposażeniem i radiotelefonem.